dost

is. <fars.>

1. Birisi ilə dostluq münasibəti olan adam, yaxın yoldaş, arxadaş. Köhnə dost. Uşaqlıq dostu. – Hər şeyin təzəsi, dostun köhnəsi. (Ata. sözü). // Birinin yaxşılığını, xoşbəxtliyini istəyən, onu ürəkdən sevən (düşmən ziddi). <Yusif:> Heç bundan yaxşı şey olarmı ki, qəlbdən istədiyin dostdan məktub alasan! N. N.. Neçə yüz ildən sonra biz də o məqama çata bilərik ki, gözümüzü açıb dostumuzu və düşmənimizi tanıyaq? C. M.. Dost olmaq – aralarında dostluq münasibəti olmaq, ya yaratmaq, dostlaşmaq, arxadaş olmaq, yaxınlaşmaq. Mirzağa, gəncliyinə baxmayaraq, bu vaxtadək bir qız və ya qadınla dost və arxadaş olmamışdı. S. H.. <Dürrə:> Mən tanış olmağı və dost olmağı, qəriblərlə oturub-durmağı sevən bir qadınam. M. S. O.. <Nuriyyə:> Son kursda oxuyan Ayna adlı bakılı bir qızla dost olmuşduq. İ. Ə.. Dost tutmaq – özünə dost saymaq, sevmək, çox xoşlamaq. . . Şairlər bahar fəslini hamıdan artıq dost tuturlar. C. M.. <Təliə:> Vəliəhd, mənə inan, mən şeri də sevirəm, hətta şeri layiqi ilə oxuyanları da dost tuturam. M. S. O..

2. sif. mənasında. Dostluğa əsaslanan, bir-birinə qarşı xeyirxah olan. Dost ölkələr. Dost xalqlar. // Tərəfdar, müdafiəçi, havadar. – Sən həyat dostusan, ellər zinəti! İnsanlıq eşqidir köksündə yanan. S. V.. // sif. Sevən, istəyən, əziz tutan.

3. Adətən dosta, yaxın adama müraciət – dost! Əziz dost! – Gəlin, dostlar! Qələmdaşlar! Fərhad kimi külüng vuraq; Biz yaradaq dünyamızın qəhrəmanlıq dastanını! S. V.. <Əhməd:> – Xoş gördük, köhnə dost, sənsən, gecə vaxtı haradan gəlirsən? İ. Ş.. Bir azdan sonra Lütfəli özü üçün bir rumka da araq töküb: – Sağ ol, dostum! – deyə içdi. İ. M..